SELECT mblnr, mjahr, zeile 
  FROM mseg AS mseg1 
  WHERE 
    ( sjahr EQ '0000' OR sjahr IS NULL )
    AND
    ( NOT EXISTS (
      SELECT mandt FROM mseg AS mseg2 WHERE
        sjahr EQ mseg1.mjahr AND
        smbln EQ mseg1.mblnr AND
        smblp EQ mseg1.zeile
    ) )
  INTO TABLE @DATA(lt_mseg).

@AbapCatalog.sqlViewName: 'ZMMV_001'
@AbapCatalog.compiler.compareFilter: true
@AccessControl.authorizationCheck: #NOT_REQUIRED
@EndUserText.label: 'Original and reversal docs side by side'
define view ZMMV_MAT_DOC_ITEM_REV_STATUS as
  select from
    mseg as mseg1
    left outer join mseg as mseg2 on
      mseg2.sjahr = mseg1.mjahr and
      mseg2.smbln = mseg1.mblnr and
      mseg2.smblp = mseg1.zeile
  {
    mseg1.mblnr as mblnr1,
    mseg1.mjahr as mjahr1,
    mseg1.zeile as zeile1,
    mseg1.sjahr as sjahr1,
    mseg1.smbln as smbln1,
    mseg1.smblp as smblp1,
    mseg2.mblnr as mblnr2,
    mseg2.mjahr as mjahr2,
    mseg2.zeile as zeile2,
    mseg2.sjahr as sjahr2,
    mseg2.smbln as smbln2,
    mseg2.smblp as smblp2
  }

@AbapCatalog.sqlViewName: 'ZMMV_002'
@AbapCatalog.compiler.compareFilter: true
@AccessControl.authorizationCheck: #NOT_REQUIRED
@EndUserText.label: 'Effective material document items'
define view ZMMV_EFFECTIVE_MAT_DOC_ITEM as
  select distinct from ZMMV_MAT_DOC_ITEM_REV_STATUS
  {
    key mblnr1 as mblnr,
    key mjahr1 as mjahr,
    key zeile1 as zeile
  }
  where
    sjahr1 = '0000' and
    (
      mjahr2 = '0000' or
      mjahr2 is null
    ) and
    (
      sjahr2 = '0000' or
      sjahr2 is null
    )

In this post, I will share a general purpose class covering the multiton design pattern. By implementing a simple interface, you can add multiton functionality to your existing classes.

Multiton is a performance oriented design pattern. It is based on the idea of caching and re-using objects corresponding to the same key. For each object key (such as a vendor number), a static object instance of a class (such as a vendor class) is kept in a central location. Whenever a client requests an object corresponding the key, the existing object is returned instead of creating a new one. This approach reduces the memory footprint due to the decreased number of objects, and avoids the performance cost to re-create objects having the same key.

A typical multiton class would have the following skeleton structure.

CLASS zcl_vendor DEFINITION
  PUBLIC FINAL CREATE PRIVATE.

  PUBLIC SECTION.

    DATA gv_lifnr TYPE lifnr READ-ONLY

    CLASS-METHODS get_instance
      IMPORTING !iv_lifnr TYPE lifnr
      RETURNUNG VALUE(ro_obj) TYPE REF TO zcl_vendor.

  PRIVATE SECTION.

   TYPES:
      BEGIN OF t_multiton,
        lifnr TYPE lifnr,
        obj TYPE REF TO zcl_vendor,
      END OF t_multiton,

      tt_multiton TYPE HASHED TABLE OF t_multiton
        WITH UNIQUE KEY primary_key COMPONENTS lifnr.

    CLASS-DATA gt_multiton TYPE tt_multiton.

    METHODS constructor
      IMPORTING
        !iv_lifnr TYPE lifnr.

  PROTECTED SECTION.

ENDCLASS.

 
CLASS zcl_vendor IMPLEMENTATION.

  METHOD constructor.
    “ Check if IV_LIFNR exists in LFA1 and raise error if not
    gv_lifnr = iv_lifnr.
  ENDMETHOD.

  METHOD get_instance.

    ASSIGN gt_multiton[ KEY primary_key
      COMPONENTS lifnr = iv_lifnr ]
      TO FIELD-SYMBOL(<ls_multiton>).

    IF sy-subrc NE 0.

      “ Check if IV_LIFNR exists in LFA1 and raise error if not
      DATA(ls_multiton) = VALUE t_multiton( lifnr = iv_lifnr ).
      ls_multiton-obj = NEW #( iv_lifnr ).
      INSERT ls_multiton 
        INTO TABLE gt_multiton
        ASSIGNING <ls_multiton>.

    ENDIF.

    ro_obj = <ls_multiton>-obj.

  ENDMETHOD.
 

ENDCLASS.

When ZCL_VENDOR=>GET_INSTANCE( ‘12345’ ) is called for the first time, a new instance of ZCL_VENOR is created and stored in GT_MULTITON; and that very instance is returned.

When ZCL_VENDOR=>GET_INSTANCE( ‘12345’ ) is called again, the existing instance of ZCL_VENDOR in GT_MULTITON is returned instead of a new instance. That saves memory and runtime.

For more information on multiton, you can refer to my book Design Patterns in ABAP Objects.

Now, what is the value-add of this post?

Instead of creating a specialized multiton implementation into every required class, I have created a general purpose multiton class which does all the hard work of caching objects. All you have to do is to implement an interface into your existing class to add multiton functionality.

Let’s assume that our vanilla class looks like this.

CLASS zcl_bc_multiton_demo DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE PUBLIC .

  PUBLIC SECTION.

    data:
      gv_id    type char15,
      gv_erdat type erdat,
      gv_ernam type ernam.

    methods:
      constructor importing iv_id type char15.

  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.
ENDCLASS.

CLASS zcl_bc_multiton_demo IMPLEMENTATION.

  method constructor.
    gv_id = iv_id.
    gv_erdat = sy-datum.
    gv_Ernam = sy-uname.
  endmethod.

ENDCLASS.

Pretty simple, huh? This is the class we presumably need multiton functionality on.

This is the interface we need to implement.

interface ZIF_BC_MULTITON
  public .

  class-methods:
      get_instance
        importing
          !iv_objectid type CDOBJECTV
        returning
          value(ro_obj) type ref to ZIF_BC_MULTITON
        raising
          CX_SY_CREATE_OBJECT_ERROR.

endinterface.

After implementing the interface, our vanilla class looks like this.

CLASS zcl_bc_multiton_demo DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE PUBLIC .

  PUBLIC SECTION.

    interfaces ZIF_BC_MULTITON.

    data:
      gv_id    type char15,
      gv_erdat type erdat,
      gv_ernam type ernam.

    methods:
      constructor importing iv_id type char15.

  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.
ENDCLASS.



CLASS zcl_bc_multiton_demo IMPLEMENTATION.

  method constructor.
    gv_id = iv_id.
    gv_erdat = sy-datum.
    gv_Ernam = sy-uname.
  endmethod.

  METHOD zif_bc_multiton~get_instance.
    ro_obj ?= new zcl_Bc_multiton_demo( conv #( iv_objectid ) ).
  ENDMETHOD.

ENDCLASS.

And here is the general purpose class that does the caching.

CLASS zcl_bc_multiton DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE public .

  PUBLIC SECTION.

    class-METHODS:
      get_obj
        IMPORTING
          !iv_clsname   TYPE seoclsname
          !iv_objectid  TYPE cdobjectv
        RETURNING
          VALUE(ro_obj) TYPE REF TO zif_bc_multiton
        RAISING
          cx_sy_create_object_error.

  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.

    TYPES:
      BEGIN OF t_multiton,
        clsname  TYPE seoclsname,
        objectid TYPE cdobjectv,
        cx       TYPE REF TO cx_sy_create_object_error,
        obj      TYPE REF TO zif_bc_multiton,
      END OF t_multiton,

      tt_multiton
        TYPE HASHED TABLE OF t_multiton
        WITH UNIQUE KEY primary_key COMPONENTS clsname objectid.

    class-DATA:
      gt_multiton TYPE tt_multiton.

ENDCLASS.



CLASS zcl_bc_multiton IMPLEMENTATION.

  METHOD get_obj.

    ASSIGN gt_multiton[
        KEY primary_key COMPONENTS
        clsname  = iv_clsname
        objectid = iv_objectid
      ] TO FIELD-SYMBOL(<ls_mt>).

    IF sy-subrc NE 0.

      DATA(ls_mt) = VALUE t_multiton(
        clsname  = iv_clsname
        objectid = iv_objectid
      ).

      TRY.

          CALL METHOD (ls_mt-clsname)=>zif_bc_multiton~get_instance
            EXPORTING
              iv_objectid = ls_mt-objectid
            RECEIVING
              ro_obj      = ls_mt-obj.

        CATCH cx_sy_create_object_error INTO ls_mt-cx ##no_handler.
        CATCH cx_root INTO DATA(lo_diaper).

          ls_mt-cx = NEW #(
            textid    = cx_sy_create_object_error=>cx_sy_create_object_error
            classname = CONV #( ls_mt-clsname )
            previous  = lo_diaper
          ).

      ENDTRY.

      INSERT ls_mt
        INTO TABLE gt_multiton
        ASSIGNING <ls_mt>.

    ENDIF.

    IF <ls_mt>-cx IS NOT INITIAL.
      RAISE EXCEPTION <ls_mt>-cx.
    ENDIF.

    ro_obj = <ls_mt>-obj.

  ENDMETHOD.

ENDCLASS.

Now, if we need to create an instance of ZCL_BC_MULTITON_DEMO bypassing the multiton cache, all we need to do is to create the object regularly as demonstrated below.

DATA(lo_obj) = NEW zcl_bc_multiton_demo( 'DUMMY' ).

If we need to get advantage of multiton, here is what we need to do.

DATA(lo_obj) = CAST zcl_bc_multiton_demo(
  zcl_bc_multiton=>get_obj(
    iv_clsname = 'ZCL_BC_MULTITON_DEMO'
    iv_objectid = 'DUMMY'
  )
).

Pretty neat, eh? Having ZCL_BC_MULTITON_DEMO, we don’t need to deal with caching anywhere else. This class will do the multiton caching for you, and return the cached instance in case you re-call GET_OBJ with the same object id.

In case you need the original source codes of the samples mentioned here, you can visit my GitHub ABAP library.

Her seferinde aramak zorunda kalmamak için; Ekşi Sözlük’te yazdığım eğlencelik SAP Entry’lerimi buraya toplamak istedim.

• Büyük ABAP sözlüğü
• Modüllere göre sevgili tipi
• Kavramsal tasarım
• İlişkisel işlem kodları
• Programcı – yazılım mühendisi farkı

Giriş

Bu makalede; sık kullanılan Design Pattern’lardan biri olan Decorator’ı tanıyacağız.

Bu Pattern, size SAP’nin BADI teknolojisi üzerinden tanıdık gelebilir. Şimdiye kadar BADI’lerin içine kod yazmış olabilirsiniz. Bu yazının sonunda, uygulamalarınızı BADI mantığında genişletebilir hale gelmenizi hedefliyoruz.

Ön Koşullar

Bu makalede, aşağıdaki konulara aşina olduğunuz varsayılmaktadır.

• ABAP bilgisi
• Object Oriented ABAP tecrübesi
• Interface ve Class kavramları
• Casting

Decorator Nedir?

Decorator Design Pattern; aynı veri üzerinde birden fazla değişiklik yapılması gerektiği durumlarda kullanılır. Bu değişikliklerin tamamını ana programa veya merkezi bir sınıfa kodlamak yerine; dağınık haldeki mikro sınıflara kodlama prensibine dayanır.

Bu sayede; yeni bir kod eklemek gerektiğinde, test edilmiş eski kodlara herhangi bir şekilde dokunmadan yeni bir sınıf yazmak yeterli olmaktadır. Veya mevcut bir işlevi çıkarmak gerektiğinde, o işlevi barındıran sınıfı etkisiz hale getirmek yeterlidir.

Örnek Uygulama: User Exit

Decorator mantığını anlamak ve avantajlarını görmek için, tipik uygulama alanlarından biri olan User Exit örneğini inceleyeceğiz.

Aşağıdaki fonksiyonun bir User Exit olduğunu varsayalım.

FUNCTION ornek_user_exit
  IMPORTING
    !iv_bukrs TYPE bukrs
    !iv_waers TYPE waers
  TABLES
    !ct_data STRUCTURE ztt_data.

INCLUDE zxornek.

ENDFUNCTION.

Bu User Exit içerisinde 3 ayrı iş yapılacağını düşünerek, konuyu irdelemeye başlayalım.

Klasik ABAP Uygulaması

Geleneksel ABAP anlayışında, ZXORNEK dosyası içerisinde bu 3 iş alt alta ve ayrı ayrı kodlanacaktır.

*&----------------
*& Include ZXORNEK
*&----------------

" Exit'te yapılacak 1. iş buraya kodlanır
" Exit'te yapılacak 2. iş buraya kodlanır
" Exit'te yapılacak 3. iş buraya kodlanır

Bu yaklaşımın pek çok sakıncası vardır; bunlardan bazılarını dile getirelim.

• Bu Include içerisinde kodlar, ister istemez birbirini etkileyecektir. Örneğin üst satırlara yazılmış bir EXIT komutu, alt satırlarda çalışması gereken bir kodun hiç çalışmamasına yol açabilir.
• ZXORNEK içerisine 4. bir ek yapıldığında, diğer 3 işe ait senaryoların da tekrar test edilmesi gerekir.
• ZXORNEK üzerinde farklı ABAP’çılar paralel çalışamaz.
• ZXORNEK altındaki farklı işler farklı Request’lere dahil edilip canlıya ayrı ayrı taşınamaz. Parçalı taşıma gerektiğinde, kodların yıldızlanıp taşınıp tekrar açılması gibi zahmetli ve riskli yaklaşımlar gerekir.
• ZXORNEK’e kodlar eklendikçe, bu dosya zaman içerisinde uzun ve anlaşılması zor hale gelir, bakım maliyeti ve hata riski gittikçe artar.

Şimdi aynı uygulamayı Decorator Design Patern ile yapıp, bu dezavantajları ortadan nasıl kaldıracağımızı görelim.

Decorator Adım 1: Interface

Çözümümüzün ilk adımı, bu User Exit için bir Interface oluşturmaktır. SAPGUI üzerinde SE24 işlem koduna giderek veya Eclipse içerisinde New → ABAP Interface menüsünü kullanarak Interface tanımlayabiliriz.

INTERFACE zif_decorator PUBLIC.

METHODS decorate
  IMPORTING
    !iv_bukrs TYPE bukrs
    !iv_waers TYPE waers
  CHANGING
    !ct_data TYPE ztt_data.

DECORATE yordamındaki parametrelerin, User Exit parametreleri ile örtüştüğüne dikkat edin.

Basit olması açısından, Interface’imiz içerisinde; hata yönetimi gibi ek işlevleri devre dışı bıraktık.

Decorator Adım 2: Uygulama Sınıfları

Bu adımda, 3 farklı işi yapacak 3 bağımsız sınıf yazacağız. SAPGUI üzerinde SE24 işlem koduna giderek veya Eclipse içerisinde New → ABAP Class menüsünü kullanarak sınıf tanımlayabiliriz.

CLASS zcl_decorator01 DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE PUBLIC.

  PUBLIC SECTION.
    INTERFACES zif_decorator.
  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.

ENDCLASS.

CLASS zcl_decorator01 IMPLEMENTATION.

  METHOD zif_decorator~decorate.

    MODIFY ct_data
      FROM VALUE t_data( yabanci_kur = abap_true )
      TRANSPORTING yabanci_kur
      WHERE waers NE iv_waers.

  ENDMETHOD.

ENDCLASS.

Sınıf ZIF_DECORATOR Interface’ini uygulayıp, hayali tablomuzdaki YABANCI_KUR alanını doldurmuş olduk.

Interface’i uygulamamız, bu sınıfın ZIF_DECORATOR içerisinde geçen Method’ları barındırdığını sisteme garanti etmemiz anlamına geliyor. Sistemde ZIF_DECORATOR’u kullanacak şekilde yazılmış herhangi bir program, ZCL_DECORATOR01 sınıfının detaylarını bilmeye ihtiyaç duymadan bu sınıftan faydalanabilir. Zira; içerisinde DECORATE diye bir Method oluğu biliniyor.

Nasıl faydalanacağını birazdan göreceğiz.

Yine basit olması açısından, sınıf içerisindeki kodu basit tuttuk. Gerçek dünyada; bu sınıf içerisinde Type’lar, Private Method’lar, hata yönetimi, vb görmeyi beklerdik.

Aynı mantığı takip ederek, User Exit’te yapmamız gereken ikinci işi barındıran ikinci bir sınıf açıyoruz. Normalde bu sınıfların yapacağı işler daha karmaşık olacaktır, ancak örneği basit tutmak adına işleri de basit tutuyoruz.

CLASS zcl_decorator02 DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE PUBLIC.

  PUBLIC SECTION.
    INTERFACES zif_decorator.
  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.

ENDCLASS.

CLASS zcl_decorator02 IMPLEMENTATION.

  METHOD zif_decorator~decorate.

    CHECK zcl_fi_toolkit=>is_company_special(
        iv_bukrs
      ) eq abap_true.

    MESSAGE e300(zfi) WITH iv_bukrs.

  ENDMETHOD.

ENDCLASS.

Dikkat ederseniz; bu sınıfta CHECK komutunu çekinmeden kullanabiliyoruz. CHECK, olsa olsa ZCL_DECORATOR02’den çıkmamız anlamına gelir. Diğer uygulama sınıflarını etkilemeyecektir.

Şimdi son sınıfımızı da kodlayalım.

CLASS zcl_decorator03 DEFINITION
  PUBLIC
  FINAL
  CREATE PUBLIC.

  PUBLIC SECTION.
    INTERFACES zif_decorator.
  PROTECTED SECTION.
  PRIVATE SECTION.

ENDCLASS.

CLASS zcl_decorator03 IMPLEMENTATION.

  METHOD zif_decorator~decorate.

    DELETE ct_data WHERE xflag EQ abap_false.
    CHECK ct_data IS INITIAL.
    MESSAGE e301(zfi).

  ENDMETHOD.

ENDCLASS.

Bu şekilde, basitleştirilmiş örnek sınıflarımızı tamamlamış oluyoruz. Elimizde bir Interface ve üç Class var.

Decorator Adım 3: User Exit Uygulaması

Bu son adımda; dağınık Lego parçaları gibi hazırladığımız bileşenleri User Exit içerisinde bir araya getireceğiz.

*&-----------------
 *& Include ZXORNEK
 *&----------------

DATA:
  lo_decorator TYPE REF TO zif_decorator,
  lo_object TYPE REF TO object.

" ZIF_DECORATOR Interface'ini uygulamış sınıfları tespit et

SELECT clsname
  FROM seometarel
  WHERE refclsname EQ 'ZIF_DECORATOR'
  INTO TABLE @data(lt_class).

" Her bir sınıfa ait nesneyi dinamik yaratıp çalıştır

LOOP AT lt_class ASSIGNING FIELD-SYMBOL(<ls_class>).

  CREATE OBJECT lo_object TYPE (<ls_class>-clsname).
  lo_decorator ?= lo_object.

  lo_decorator->decorate(
    EXPORTING
      iv_bukrs = iv_bukrs
      iv_waers = iv_waers
    CHANGING
      ct_data = ct_data[]
  ).

ENDLOOP.

Gördüğünüz gibi; Exit’in yaptığı iş, ZIF_DECORATOR Interface’ini uygulayan sınıfları tespit edip çağırmaktan ibaret. Exit içerisinde fonksiyonel herhangi bir kod yok.

Exit çalıştığında;

1. SEOMETAREL tablosundan ZCL_DECORATOR01 & 02 & 03 sınıflarına erişilecektir.
2. Loop’un ilk adımında, ZCL_DECORATOR01 içindeki DECORATE Method’u çalışacaktır.
3. Loop’un ikinci adımında, ZCL_DECORATOR02 içindeki DECORATE Method’u çalışacaktır.
4. Loop’un üçüncü adımında, ZCL_DECORATOR03 içindeki DECORATE Method’u çalışacaktır.

Inteface’i uygulayan sınıfları bulan kodu basit tutarak doğrudan SEOMETAREL tablosuna baktık. Bu basit kod, Abstract Class uygulandığı durumda sınıfları gözden kaçırabilir veya sınıfların sıralı çağırılması gereken durumda yeterli olmayabilir. Bu konudaki alternatif yaklaşımlar, örnek kodlarla birlikte Design Patterns in ABAP Objects adlı kitabımda var.

Değerlendirme

Bu yaklaşım, klasik ABAP yaklaşımının dezavantajlarını nasıl ortadan kaldırıyor, birer birer inceleyelim.

• Kodlar birbirini etkilememektedir. Örneğin; ZCL_DECORATOR02 içerisindeki CHECK komutu, diğer sınıflarda yer alan kodların çalışmasını etkilememiştir.
• ZCL_DECORATOR03’te bir değişiklik yaptığımızda, 01 ve 02’yi tekrar test etmemiz gerekmiyor.
• 3 farklı ABAP’çı, 3 farklı sınıf üzerinde paralel çalışabilir.
• ZCL_DECORATOR01 canlıya giderken, ZCL_DECORATOR02 geliştirme sisteminde bekleyebilir.
• Bu Exit’e ek yapmak için tek yapmamız gereken şey ZCL_DECORATOR04 diye yeni bir sınıf açmaktır. Kodlar basit ve modüler parçacıklar halinde olduğundan, değişiklik yönetimi kolaylaşmaktadır.

Yardımcı Diğer Pattern’lar

Sınıflar arasında veri paylaşma ihtiyacı ortaya çıkarsa, Decorator’a yardımcı Property Container Design Pattern uygulanabilir. Bu Pattern; her bir User Exit için ayrı bir Interface açma ihtiyacını ortadan kaldırıp, tüm User Exit’leri (SE19 benzeri) tek bir altyapıdan yönetmeyi de mümkün kılabilir.

Decorator sınıfları arasında, birbirine benzer iş yapan sınıfların işlevleri Template Method veya Servant uygulanarak ortaklaştırılabilir.

Sıralı çağırmak gibi basit ihtiyaçların ötesinde sınıfların koordine edilmesi gerekiyorsa, Mediator kullanılabilir.

Bahsetilen bu Pattern’ların tamamı, örnek uygulamalarla birlikte Design Patterns in ABAP Objects adlı kitabımda var.

Sonuç

Bu makalede, Decorator Design Pattern’i örnek User Exit uygulaması üzerinden incelemiş olduk. Design Pattern kullanmanın avantajlarını da kısmen gördük.

İncelediğimiz bu örnek Pattern’in geliştirmelerinizde faydalı olmasını ve diğer Pattern’leri öğrenmek konusunda sizi teşvik etmesini umuyorum.

As many of you already know, ABAP supports the UNION command now. UNION is an SQL command to combine the results of two separate queries into one dataset.

Here is a sample dataset from the imaginary database table Z1:

And here is a sample dataset from another imaginary database table Z2:

Before the UNION command existed, we had to run two distinct queries to combine this data into a single internal table.

SELECT
    id AS key,
    text AS value
  FROM z1
  INTO TABLE @DATA(lt_itab).

SELECT
    code AS key,
    name AS value
  FROM z2
  APPENDING CORRESPONDING FIELDS OF @lt_itab.

Now, UNION allows us to merge those queries.

SELECT
      id AS key,
      text AS value
    FROM z1
  UNION
      code AS key,
      name AS value
    FROM z2
  INTO TABLE @DATA(lt_itab).

Here is the catch: If we execute the UNION query above, we get the following resultset:

Did you notice that record “002” appears only once? In spite of its existence in both of Z1 & Z2, the resultset included a singular “002” entry.

That’s the catch with UNION queries. They can be executed with two logical approaches to handle duplicate records.

UNION DISTINCT is the default mode, and it will eliminate duplicate records from the second query. That’s similar to the logic of SELECT DISTINCT or FOR ALL ENTRIES. That’s why “002” from the second table was missing in the resultset.

UNION ALL needs to be specified explicitly, and it tolerates duplicates from the second query. So, let’s modify our sample query accordingly.

SELECT
      id AS key,
      text AS value
    FROM z1
  UNION ALL
      code AS key,
      name AS value
    FROM z2
  INTO TABLE @DATA(lt_itab).

This time, our recordset will include duplicate records from Z2.

Each approach has its time and place. If I am looking for a unique list of values, such as the combined list of tax numbers of clients & vendors, I would go for UNION DISTINCT. However; if I am querying transactions, such as BSIS / BSAS, I would go for UNION ALL because I probably wouldn’t want to miss any line items.